Rozciagniecie granic
admin
Wśród ważnych zadań, jakie stanęły przed młodym Dominium, był problem rozciągnięcia granic do Oceanu Spokojnego oraz roztoczenia wpływów na północne terytoria kontynentu amerykańskiego. Proces ten został zakończony mniej więcej w ciągu 60 lat od czasu powstania konfederacji w dużej mierze dzięki inicjatywie i energii pierwszego premiera Dominium Kanady, wielokrotnie już cytowanego Johna A. Macdonalda. Spore trudności sprawiało początkowo rozszerzenie konfederacji na poszczególne prowincje, posiadające rozmaity stosunek do spraw ogólnokanadyjskich. Z dawnych kolonii Brytyjskiej Ameryki Północnej nie przystąpiła do Dominium Nowa Fundlandia, pomimo istniejącego tam stronnictwa unionistów i prowadzonych na ten temat w latach sześćdziesiątych rozmów. Popierający unię gabinet Nowej Fundlandii został w 1869 r. obalony i do głosu doszły nastroje separatystyczne, wypływające z obaw, że przystąpienie do konfederacji może oznaczać finansowe upośledzenie Nowej Fundlandii. W rezultacie prowincja ta pozostanie poza Dominium Kanady aż do 1949 r. Również i Nowa Szkocja zdradzała początkowo tendencje antyfederalistyczne. W czasie pierwszych wyborów w 1867 r. doszli do głosu przeciwnicy unii z Josephem Howe na czele. Zręczna polityka Johna A. Macdonalda doprowadziła wszakże do zjednania Nowej Szkocji dla konfederacji. Joseph Howe wszedł do koalicyjnego rządu premiera Macdonalda i stopniowo przełamane zostały separatystyczne tendencje części polityków tej prowincji.
