Wśród ważnych zadań, jakie stanęły przed młodym Dominium, był problem rozciągnięcia granic do Oceanu Spokojnego oraz roztoczenia wpływów na północne terytoria kontynentu amerykańskiego. Proces ten został zakończony mniej więcej w ciągu 60 lat od czasu powstania konfederacji w dużej mierze dzięki inicjatywie i energii pierwszego premiera Dominium Kanady, wielokrotnie już cytowanego Johna A. Macdonalda. Spore trudności sprawiało początkowo rozszerzenie konfederacji na poszczególne prowincje, posiadające rozmaity stosunek do spraw ogólnokanadyjskich. Z dawnych kolonii Brytyjskiej Ameryki Północnej nie przystąpiła do Dominium Nowa Fundlandia, pomimo istniejącego tam stronnictwa unionistów i prowadzonych na ten temat w latach sześćdziesiątych rozmów. Popierający unię gabinet Nowej Fundlandii został w 1869 r. obalony i do głosu doszły nastroje separatystyczne, wypływające z obaw, że przystąpienie do konfederacji może oznaczać finansowe upośledzenie Nowej Fundlandii. W rezultacie prowincja ta pozostanie poza Dominium Kanady aż do 1949 r. Również i Nowa Szkocja zdradzała początkowo tendencje antyfederalistyczne. W czasie pierwszych wyborów w 1867 r. doszli do głosu przeciwnicy unii z Josephem Howe na czele. Zręczna polityka Johna A. Macdonalda doprowadziła wszakże do zjednania Nowej Szkocji dla konfederacji. Joseph Howe wszedł do koalicyjnego rządu premiera Macdonalda i stopniowo przełamane zostały separatystyczne tendencje części polityków tej prowincji.
