Konstytucja duńska nie określa bezpośrednio ustroju społeczno-gospodarczego państwa. Gospodarka duńska oparta jest na prywatnej własności środków produkcji tak w przemyśle, jak i w rolnictwie oraz szeroko pojętych usługach. Udział własności państwowej jest minimalny. Mimo wieloletniej tradycji również udział własności spółdzielczej w ekonomice duńskiej jest niewielki. W przemyśle przeważają małe i średnie przedsiębiorstwa, będące własnością indywidualną bądź spółek kapitalistycznych. W produkcji rolnej dominują gospodarstwa o średnim areale. Zabezpieczając interesy klas posiadających, ustawa zasadnicza stanowi, że ?prawo do własności jest nienaruszalne”. Zgodnie z konstytucją nie można nikogo wywłaszczyć z własności poza przypadkiem, gdy jest to podyktowane wyższym interesem publicznym. Wywłaszczenie takie może nastąpić na specjalnych zasadach i tylko pod warunkiem pełnej rekompensaty, której wysokość ustalana jest na drodze sądowej. Państwo oddziałuje regulująco na wysokość kapitalistycznych zysków za pomocą podatków.
